MSZE ŚWIĘTE:

Poniedziałek – Piątek godz. 18.30

Sobota (msza święta niedzielna) godz. 18.30

NIEDZIELA: Maylands 8.00,  9.30, 11.30  i 19.00;

Bazylika św. Patryka FREMANTLE - 1-sza niedziela miesiąca 12.15 

NABOŻEŃSTWA:

Adoracja Najświętszego Sakramentu - pierwsze piątki miesiąca godz. 18:00

Wystawienie Najświętszego Sakramentu i Różaniec – sobota  godz. 18:00

Prywatna Adoracja Najświętszego Sakramentu: poniedziałek - piątek godz. 18:00

Spowiedź – przed i w czasie mszy św. niedzielnych i na każde żądanie

Modlitwa codzienna

Boże, nasz Ojcze, ofiaruję Ci dzień dzisiejszy: moje myśli, słowa, czyny, modlitwy i cierpienia.

Ofiaruję Ci je w łączności z Synem Twoim, Jezusem Chrystusem, który w Eucharystii nieustannie składa się Tobie w ofierze dla zbawienia świata.

Niech Duch Święty, który prowadził Jezusa, będzie dzisiaj moim przewodnikiem i moją siłą, bym mógł świadczyć o Twojej miłości.

Wraz z Maryją, Matką Jezusa i Kościoła, proszę Cię szczególnie w tych intencjach, które Ojciec Święty poleca wszystkim wierzącym na ten miesiąc. Amen.

Każda z niedziel Wielkiego Postu ma swoje znaczenie.

I niedziela Wielkiego Postu – Odnowa

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu Kościół daje nam program odnowienia naszego chrześcijańskiego życia. Wielki Post ma być czasem walki z grzechem, który jest skutkiem grzechu pierworodnego. Dlatego święty Paweł w Liście do Rzymian pisze: „jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi”. To posłuszeństwo Jezusa, które powinniśmy szczególnie w Wielkim Poście naśladować widoczne jest w Ewangelii, która ukazuje kuszenie na pustyni i triumf Chrystusa nas szatanem.

II Niedziela Wielkiego Postu – Przemiana

Druga niedziela przypomina nam o potrzebie duchowej przemiany, co szczególnie obrazuje Ewangelia o Przemienieniu Pana Jezusa na górze Tabor. Czytania mówią z kolei o powołaniu do zmiany swojego życia. Jak mówi św. Paweł, mamy znosić nasze trudy mocą Bożą. To ona ma nam dawać siłę do działania. Musimy się na nią otworzyć, stąd wielka potrzeba naszej wewnętrznej, duchowej przemiany. Pan Jezus schodząc z uczniami z góry Tabor zapowiada im swoje zmartwychwstanie. O tym też musimy pamiętać – nasza przemiana nie może odbyć kiedyś, ona musi nastąpić jak najszybciej, gdyż już niedługo Syn Boży wstanie z martwych.

III Niedziela Wielkiego Postu – Trwanie w wierze

Trzecia niedziela mówi nam o żywej wodzie, której źródłem jest Jezus. Wszystko co mamy pochodzi od Jezusa. Św. Paweł pisze: „Dostąpiwszy usprawiedliwienia dzięki wierze, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa; dzięki Niemu uzyskaliśmy na podstawie wiary dostęp do tej łaski, w której trwamy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej”. Ważne jest to, żeby nie trwonić tego co otrzymaliśmy.

IV Niedziela Wielkiego Postu – Radość

Czwarta Niedziela nazywana jest od pierwszego słowa antyfony na wejście Niedzielą Radości (laetare). Radowanie się w Wielkim Poście może wydawać się dziwne, a jednak Kościół w tę wyjątkową niedzielę do niej zachęca. Św. Paweł pisze: „Niegdyś byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości”. Na półmetku Wielkiego Postu mamy cieszyć się ze świadomości, że pokuta i umartwienie to tylko środki do celu, że prowadzą nas one ku oczyszczeniu.

V Niedziela Wielkiego Postu – Przygotowanie na śmierć Pana Jezusa

Dawniej piąta niedziela Wielkiego Postu otwierała tzw. Okres Męki Pańskiej szczególnie akcentujący przygotowanie Pana Jezusa do swojej kaźni i męczeńskiej śmierci. Chrystus w dzisiejszej Ewangelii mówi: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie”, po czym wskrzesza z martwych Łazarza. Przypomina nam to o tym jak niewiele znaczy śmierć w obliczu życia wiecznego. Jest ona tylko kolejnym etapem na naszej drodze, tak jak śmierć Jezusa była kolejnym etapem na drodze ludzkiego odkupienia.

VI Niedziela Wielkiego Postu (Palmowa) – Zwycięstwo nad szatanem

W końcuNiedziela Palmowa przedstawia nam w sposób skrótowy całą tajemnicę wielkanocną – od męki do zmartwychwstania. Tej niedzieli śpiewana jest męka Pańska – warto zauważyć jaki ona ma charakter. W śpiewie męki nie ma smutku i rozpaczy – męka Jezusa stała się przecież naszym zwycięstwem. Chrystus na krzyżu nie przegrywa, ale zwycięża – stąd triumfalny charakter liturgii, procesja z palmami, czerwone szaty mające być symbolem władzy królewskiej itd. 

PONIŻEJ JEST KRONIKA OSTANICH WYDARZEŃ

To wszystko było możliwe dzięki Waszemu wkładowi środków finansowych i swojego czasu. Nie jestem w stanie wymieniać tu wszystkich dobrodziejów. Dlatego będziemy dziękować za Wasze dobro w czasie naszej mszy św. - Pasterce o północy z 24/25 grudnia ofiarując jej intencje za dobrodziejów Polskiego Ośrodka Rzymskokatolickiego i OO. Franciszkanów – CZYLI ZA WAS – aby Bóg Wam błogosławił i wynagrodził uczynione dobro. I tego życzę na czas świąt Bożego Narodzenia i Nowy Rok 2025.        Szczęść Boże! 

Życzymy aby Nowonarodzony Chrystus błogosławił Wam wszyskim

i Waszym Rodzinom w czasie Świąt

i Nowego Roku 2025

OO. Franciszkanie i

Polski Ośrodek Rzymskokatolicki

Adwent to okres w roku liturgicznym, który rozpoczyna się od pierwszych Nieszporów w 1 niedzielę Adwentu, przypadającą między 18 listopada a 3 grudnia. Obejmuje cztery kolejne niedziele adwentowe, których liczba nawiązuje do starotestamentowego opisu czterdziestoletniej wędrówki Izraelitów po wyjściu z niewoli egipskiej. Samo słowo „Adwent” jest tłumaczeniem greckich słów: epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego i objęcie urzędu. Natomiast w języku religijnym oznaczał przybywanie Boga do świątyni. W chrześcijaństwie termin „adventus” stał się synonimem przyjścia Chrystusa w sensie jego Wcielenia, jak też powtórnego przyjścia w chwale.

Jest już książka intencji mszalnych na rok 2025 – prosimy o wcześniejszą rezerwację, zwłaszcza mszy św. niedzielnych i rocznicowych.

Jak uzyskać odpust zupełny dla zmarłych w listopadzie?

1. W czasie nawiedzenia świątyni luib cmentarza należy odmówić Ojcze nasz i Wierzę w Boga oraz trzeba wypełnić inne (ogólne) warunki, takie jak: stan łaski uświęcającej (spowiedź sakramentalna), Komunia św. i modlitwa według intencji ojca Świetego. Odpust ten można uzyskać od południa dnia Wszystkich Świętych i przez cały Dzień Zaduszny.

2. Również wierni, którzy pobożnie nawiedzą cmentarz i przynajmniej w myśli pomodlą się za zmarłych, zyskują odpust, który może być ofiarowany za dusze w czyśćcu cierpiące; odpust ten w dniach od 1 do 8 listopada jest zupełny.

Ogólne warunki uzyskania odpustu zupełnego: brak jakiegokolwiek przywiązania do grzechu, nawet powszedniego, stan łaski uświęcającej czyli brak nieodpuszczonego grzechu ciężkiego lub spowiedź sakramentalna, przyjęcie Komunii świętej, odmówienie dowolnej modlitwy w intencji Ojca Świętego

Kościół zachęca do ofiarowania odpustów za zmarłych niekoniecznie muszą być to osoby nam znane, nie musimy wymieniać konkretnego imienia – wystarczy ofiarować odpust w intencji osoby zmarłej, która tego odpustu potrzebuje.

ZACHĘCAMY DO SZCZEGÓLNEJ PAMIĘCI O NASZYCH ZMARŁYCH W MIESIĄCU LISTOPADZIE, TAKŻE PRZEZ ZAMAWIANIE INTENCJI MSZY ŚW. ZA  ZMARŁYCH. SZCEGÓLNIE – MSZY ŚW. GREGORIAŃSKICH – 30 mszy św. oprawianych codziennie w intencji zmarłego.

LISTOPADOWE REFLEKSJE

Jesteśmy śmiertelni i nieśmiertelni zarazem; ocieramy się w naszej egzystencji o największą z tajemnic – śmierć, ale zdolni jesteśmy pojąć także tajemnicę życia, kiedy udziałem żywych i zmarłych stanie się nieśmiertelność i odrodzenie całego stworzenia.

W XXI wieku, niektórym ludziom wydaje się, że odpowiedzialność za śmierć przeszła w ręce lekarzy, specjalistów – ludzi, którzy szybko zatracili poczucie Bożego wymiaru ludzkiego życia. Niektórzy poganiejący chrześcijanie sprawy życia i śmierci powierzają horoskopom, sennikom, wróżeniu z kart i nadzmysłowym kontaktom z duchami. Nie uwalnia to ich jednak od niepokoju, strachu i smutku. Często doświadczenie śmierci zostaje zepchnięte na margines osobowych doświadczeń. Najbliżsi nie towarzyszą umierającemu, choć był on za życia włączony w ich wspólnotę. Wielu umiera poza rodzinnym domem, w otoczeniu obcych ludzi. Wyspecjalizowane instytucje domów pogrzebowych oblicze śmierci retuszują wyrazem dyskretnych makijaży i czynią z niej niezły interes.

Czy powinniśmy bać się śmierci? 

Obawa serca zostaje pomniejszona, kiedy człowiek czyni dobro. To, co uczyniliśmy naszym bliźnim i Bogu, nie rozsypie się w proch, lecz pozostaje na wieczność. Apokalipsa mówi: Błogosławieni, którzy w Panu umierają (…) niech odpoczną od swych mozołów, bo idą wraz z nimi ich czyny. (Ap 1

Wiara eliminuje niepewność co do naszego życia po śmierci doczesnej, oddala rozpacz po odejściu bliskich; nadaje sen życiu i śmierci. Życie ziemskie, które otrzymaliśmy od Boga, jest darem na określony czas, jest w nim tchnienie Boże. Biblia, opowiadając o stworzeniu człowieka, mówi, że Bóg posłużył się prochem, gliną, aby utworzyć mu ciało. Człowiek stał się istotą żywą (materialno-duchową) dopiero wówczas, kiedy został w niego tchnięty Duch Boży. Kiedy człowiek umiera, mówimy, że oddaje ducha, zwraca go Bogu i gaśnie w nim siła życia:

Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus, przezwyciężył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię. Jezus Chrystus wyprowadza nas ze strachu i smutku, rezygnacji i rozczarowania i wprowadza w szeroki świat Bożego życia. Modląc się i chodząc po cmentarzu w dniu Święta Zmarłych, pomyślmy o śmierci i wieczności, a pomoże nam to lepiej żyć i kiedyś umierać. Fotografie bliskich nam osób, widniejące na kamiennych pomnikach, umieszczony tam wizerunek Chrystusowego krzyża, szeptana modlitwa o wieczny odpoczynek za zmarłych oraz widok dopalających się zniczy – niech pomogą nam pomyśleć o naszej śmierci i o naszym przeznaczeniu do wieczności. Do nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka, uczynił go obrazem swej własnej wieczności.